Ik ben nog steeds de leider

Acanit was werd wakker. Ze ging naar buiten en zag de zon boven de horizon komen. Ze keek naar het kamp, iedereen lag vredig te slapen, niet iedereen. Ze zag Swiftkill zitten. Ze ging naar de wolf. 'Hallo' zei ze.

Swiftkill was al een tijdje wakker, de wolvin wou eventjes alleen zijn. Ze zat daar al een tijdje te luisteren naar de geluiden in de omgeving en na te denken. Plots hoorde de wolf iets achter haar. Ze spitste haar oren en hoorde dat het voetstappen waren. "Loop alsjeblieft voorbij en negeer me." dacht de wolvin, ze had geen zin om een gesprek aan te knopen met 1 van de wolven. "Hallo." zei de wolf achter. Swiftkill hoorde dat het de alfa was. De wolvin knikte ter begroeting, ze had niet zo'n zin om te praten en al zeker niet tegen de alfa.

De wolvin knikte ter begroeting. Acanit ging naast haar zitten. Ze was misschien de leider, maar daar twijfelde ze de laatste tijd over. Sinds de dood van haar partner was ze niet zeker of ze het nog aan kon. Ze had geen tijd om om hem te rouwen en als ze aan hem dacht dan kwam die gedachte altijd op een moment dat ze het niet kon verdragen. Ze keek naar de prooihoop, er waren nog genoeg prooien voor een paar dagen, maar het was herfst en ze moesten eten voor de winter vinden. Ze keek naar Swiftkill. En vroeg aan de wolvin of later op de dag samen met haar wou gaan jagen.

De alfa ging naast haar zitten. Na een tijdje keek de wolvin haar aan, Swiftkill bleef nog steeds voor haar kijken, ze wou de alfa niet aankijken en het kon de wolvin niet schelen of het onbeleefd was of niet. De alfa vroeg of ze later op de dag met haar wou gaan jagen. "Tuurlijk." antwoordde Swiftkill half grommend. "Ugh, waarom kan niemand me voor 1 seconde alleen laten zo heb ik nooit rust." dacht de wolvin.

De wolvin zei half grommend terwijl ze voor zich uit keek. 'Tuurlijk' 'je moet niet als je niet wilt' zei ze terug. Ze vond het niet leuk als anderen iets tegen hun zin deden, en alleen maar om haar te plezieren.

"Je moet niet als je niet wilt." antwoordde de wolvin. "Nee, het is goed. Het is toch al een tijdje geleden sinds ik nog eens buiten ben geweest." antwoordde Swiftkill. Eigenljk had de wolvin geen zin om te gaan jagen maar ze wou de alfa niet kwaad maken op haar.

"Nee, het is goed. Het is toch al een tijdje geleden sinds ik nog eens buiten ben geweest." antwoordde Swiftkill. Acanit kon zien dat de wolvin eigenlijk niet wou. Ze leg se zich er maar bij neer. Dan zie ik je dan. Zei ze.

"Dan zie ik je dan." zei Acanit. "Oké, is goed." antwoordde Swiftkill afwezig. De wolvin keek nog steeds recht voor zich.

"Oké, is goed." antwoordde Swiftkill afwezig. Acanit knikte 'Ik zie je als de zon op z'n hoogste punt staat bij de rots op de sneeuwvlakte.' en liep naar een plaatsje aan de rand van het kamp, kijkend naar de opkomende zon. Denkend aan hem, ze was blij dat ze hem gekend had maar was verdrietig dat hij weg was, al gaf het wel een goed gevoel om aan hem te denken.