I'm go hunting with you

Acanit liep het kamp uit. Ze ging samen met Swiftkill gaan jagen. De wolvin had niet echt zo enthousiast geleken maar zou toch komen. Terwijl Acanit verder liep keek ze naar de zon. Die stond bijna op z'n hoogste punt, ze zou met dit tempo perfect op tijd bij de rots aankomen. De sneeuwvlakte was een grote besneeuwde vlakte maar er stond een steen in de vlakte, dit was een makkelijk herkenningspunt. Ze keek rondom zich en zag rechts van zich de rots staan. Ze liep er naartoe. Swiftkill was er nog niet, maar ze zou rap komen. Acanit was iets te vroeg aangekomen, maar dat was niet erg, het was nodig om veel te jagen, zeker in dit seizoen. Ze ging in de schaduw van de rots staan. Er waren hier misschien alleen maar ijskoude sneeuwvlakten, toch werd ze verblind door de zon die op de witte sneeuw weerkaatst werd.

Swiftkill was op weg naar de sneeuwvlakte. De wolvin was aan het rennen omdat ze te laat ging zijn. De zon was inmiddels al op zijn hoogste punt. "Damn." dacht de wolvin geïrriteerd,nu begon ze nog sneller te rennen. Na nog een paar minuten te hebben gerend kwam ze bij de rots. Al hijgend kwam de wolvin tot stilstand. "Sorry.... dat ik..... te laat...ben." zei ze in horten en stoten terwijl ze nog steeds hijgde.

Acanit keek rondom zich. De zon stond nu op zijn hoogste punt maar swiftkill was er nog niet. De zon scheen fel. Eindelijk zag ze swiftkill aankomen. De wolvin begon sneller te rennen. En na een paar minuten was ze ook bij de rots. Al hijgend kwam de wolvin tot stilstand. "Sorry.... dat ik..... te laat...ben." zei ze in horten en stoten terwijl ze nog steeds hijgde. 'Het is niet erg, er zal nog steeds prooi te vinden zijn.' Antwoordde ze. Ze bleef even wachten tot de wolvin stopte met hijgen. En zei dan : ' kunnen we nu vertrekken'

"Het is niet erg, er zal nog steeds prooi te vinden zijn." antwoordde Acanit. De alfa bleef wachten tot Swiftkill was gestopt met hijgen. "Kunnen we nu vertrekken?" vroeg de wolvin uiteindelijk. "Ja." zei Swiftkill op de koude toon die ze altijd gebruikte. "Is het ver?" vroeg de bruine wolvin toen ze vertrokken.

"Ja." zei Swiftkill op koude toon. "Is het ver?" vroeg de bruine wolvin toen ze vertrokken. 'Nee, we gaan gewoon op de vlakte kijken of er iets te vinden is.' Nu ze met twee waren konden ze een wat grotere prooi aan. Acanit liep vooraan en speurdde de vlakte af om te kijken of er geen prooi te vinden was. Het zou een strenge winter worden, maar dat was je in de bergroedel wel gewend. Maar nu was het nog herfst en het sneeuw de nog niet zo hard maar zodra de winter begon zouden er wel een paar sneeuwstormen op hen af komen en dan moesten ze genoeg eten hebben want tijdens een sneeuwstorm kan je niet jagen. Acanit speurdde de hemel af en opeens zag ze een schaduw aan de horizon. Ze stak haar kop in de lucht en rook. Ze rook een hinde, en die was niet zo erg ver weg.

"Nee, we gaan gewoon op de vlakte kijken of er iets te vinden is." Acanit liep vooraan wat Swiftkill niet al te erg vond. De bruine wolvin rook nog geen prooi. Acanit speurdde de hemel af, waardoor Swiftkill automatisch het ook deed omdat ze dacht dat er iets interessant te zien was. Acanit stak haar kop in de lucht en rook. Ze rook waarschijnlijk de hinde die zij net ook had geroken. "Ze is niet zo ver weg. En met een beetje geluk hoort ze bij een kudde. Want als de kudde dan hier blijft hebben we voor een tijdje voedsel." zei Swiftkill.

Acanit zag dat Swiftkill de hinde ook had geroken. "Ze is niet zo ver weg. En met een beetje geluk hoort ze bij een kudde. Want als de kudde dan hier blijft hebben we voor een tijdje voedsel." zei Swiftkill. Acanit knikte. Ze liep naar waar de geur vandaan kwam. Het sneeuwde hier bijna altijd maar toch kwam er altijd prooi. Ze aten de schors van de bomen en het gras onder de sneeuw. Ze jaagden soms ook op coyotes, ook al waren dat ook vleeseters toch jaagden ze ook op deze dieren. Ze liep verder en zag de hinde verstopt in de schaduw tussen een paar struiken staan, dit was de weinige vegetatie die er hier te vinden was, struiken, een aantal bomen, rotsen en gras. Ze sloop naar de hinde toe.

Acanit knikte. De wolf liep dichter naar de geur toe met Swiftkill achter haar. Ze liepen nog even verder tot ze de hinde zagen. Swiftkill ging automatisch in jachtpositie staan.

Swiftkill liep achter haar naar de geur toe. De wolvin ging automatisch in jachtpositie staan. Acanit keek tussen de struiken en zag een aantal andere schaduwen, het was een kudde. Hier moesten ze van profiteren. Als ze terug kwamen zou ze een grotere groep ook hiernaartoe sturen. Dan konden die ook wat meebrengen. Ze keek naar de dieren en keek welk het zwakste was. Ze zag een jonge hinde die op met een poot zat te manken. Die zouden ze pakken. Ze keek naar Swiftkill. En sloop toen naar de hinde toe. De anderen hadden hun al opgemerkt en sloegen alarm het dier waar zij het op gemunt had probeerde er ook vandoor te gaan maar liep traag door haar verwonde poot. Ze rende achter het dier aan maar week iets uit naar rechts zodat ze het dier zouden kunnen insluiten.

De beide wolven zagen dat er verder op een kudde stond. Acanit en Swiftkill keken welke het zwakst was. De wolvin keek naar Swiftkill. Ze deed teken dat ze de mankende hinde ook had gezien. Acanit sloop naar de hinde met Swiftkill die haar volgde. De kudde had hun opgemerkt en sloeg alarm. De 2 wolven renden achter het dier aan. Swiftkill week uit naar links en Acanit naar rechts. Ze hadden de hinde ingesloten.

Swiftkill deed teken dat ze de mankende hinde ook had gezien. Swiftkill week uit naar links terwijl zij naar rechts uitweek. Ze hadden de hinde ingesloten. In paniek probeerde het dier van richting te veranderen. Maar door haar poot werd de afstand met de wolven juist kleiner. Zo liepen ze een tijdje door. Ze haalden de hinde in en Acanit sprong naar het beest. Ze had beet en liet de nek van het dier niet meer los. Ze bleef de nek vasthouden tot het dier dood was.